Bulimia swoje korzenie ma w czasach antycznych. Już wtedy po licznych ucztach, na których objadano się intensywnie, uczestnicy udawali się do specjalnych pomieszczeń, gdzie wymiotowali zjedzone pokarmy. Bulimia psychiczna to zespół objawów, które tworzą jednostkę chorobową i właściwie została opisana bardzo niedawno, bo w 1979 r.
Bulimia to choroba
Bulimia to choroba występuje częściej niż anoreksja. Początek choroby ma miejsce, później niż u chorych z anoreksją. Coraz więcej naukowców skłania się do poglądu, że zachorowanie na bulimie w ostatnich latach wzrosła. Coraz więcej młodych kobiet zapada na to zaburzenie. Chore pacjentki na bulimię, częściej zgłaszają się do lekarza niż chore na anoreksję. Jednym z powodów związanych z szybszym poszukiwaniem pomocy jest dyskomfort, związany z długotrwałym powtarzaniem się objawów, czyli objadanie się i wymiotowanie. W początkowym okresie tej choroby objawy często są nieobecne.
„Uzewnętrznij swoje piękno świadomie”
Pacjentki odchudzają się i ograniczają jedzenie i nakładają sobie wiele restrykcji żywieniowych, często pacjentki oszukują swój głód, dużą ilością płynów. Prędzej czy później te zabiegi, okazują się nieskuteczne i w efekcie długich okresów głodówek, pojawiają się napady objadania się. Osoba objadająca się traci kontrolę nad swoim jedzeniem i jednorazowo zjada ogromne ilości jedzenia, których wartość kaloryczna dochodzi nawet do 30 tysięcy kcal. Powtarzające się napady głodu prowadzą do zwiększenia wagi ciała.
Napady bulimiczne mają miejsce przeważnie wieczorem lub w nocy. Chore osoby odczuwają lęk przed przytyciem. Napad objadania się wiąże się z wyrzutami sumienia, całkowitej utraty kontroli nad sobą. Pacjentki dowiadują się od innych lub same przypadkowo odkrywają, że wymioty dają poczucie ulgi i samoistnego oczyszczenia. Koncentracja na własnym, szczupłym wyglądzie, to jest to na czym pacjentki opierają swoją samoocenę.
Dzięki środkom przeczyszczającym i wymiotom chore osoby zyskują poczucie, że mogą bezkarnie objadać się, mogą na chwilę uciszyć swoje sumienie. Charakterystyczne jest to dla tej grupy chorych, że są bardzo impulsywni i niestabilni emocjonalnie. Takie zmienne przeżycia z czasem wzmacniają uczucie braku kontroli nad swoim zachowaniem. Dużo chorych na bulimię nadużywa alkoholu i narkotyków, podejmuję samookaleczenia.
Niestety występują również objawy fizyczne:
-powiększenie ślinianek (wiąże się to z częstymi wymiotami)
-nadżerki i przebarwienia szkliwa
-obrażenia podniebienia i tylnej ściany gardła
-zaburzenia gospodarki wodno
– elektrolitowej (wymioty, biegunki)
Zdiagnozowanie bulimii nie nastręcza zwykle lekarzowi wiele trudności ile pacjentka, powie o wszystkich dolegliwościach. Badania wskazują, że zwykle mija 5 lat od momentu zachorowania do chwili zgłoszenia się do lekarza. Niestety bulimia to choroba, poważna i niełatwa do leczenia.
Warto żyć, nie tylko dla szczupłego wyglądu!
Redaktor Barbara Szuszkiewicz
Treści z naszego portalu są jedynie wskazówkami dla pacjentów i mają za zadanie polepszenie kontaktu z lekarzem. Nie są to treści edukacyjne. Administratorzy portalu nie ponoszą żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych na naszych stronach. Wszelkie treści umieszczane na niniejszej stronie internetowej chronione są prawem autorskim.
